Thalia is au pair in Italië “ze behandelen mij als een deel van het gezin”

Na een super mooie zomer en een hele lange nazomer (ik heb gewoon in november nog in een t-shirt rondgelopen), arriveerde dan toch de herfst. Nu is het ‘winter’, maar echt winter is het niet. We hebben slechts een enkele dag gehad dat de temperatuur even onder de tien graden dook, toch loop ik net als de locals in een vrij dikke winterjas. Maar in tegenstelling tot hen, laat ik de wanten en dikke sjaal achterwege. Overdreven, denk ik dan. Hetzelfde gebeurt wanneer het regent (lees: miezert), de regenlaarzen komen nog net niet te voorschijn. Ik ben gewoon anders gewend!

Ik heb vorig jaar twee keer bezoek gehad en dat was heel erg fijn en gezellig! Het is leuk om te laten zien waar ik woon als au pair in Italië! Eind december ben ik voor twaalf dagen terug in Nederland geweest en, ik zal niet liegen, dat was heerlijk! Begin januari was ik ook wel blij om weer terug te gaan naar Italië. Een aantal mensen vroegen nog: is het vreemd om daar weer te zijn? Nee, dat was het niet, ik ben hier ook thuis. Het was ook heel fijn om mijn gastfamilie weer te zien toen ze eindelijk thuis kwamen, ik ben blij dat ik nog geen afscheid van ze heb hoeven te nemen!

Mijn lieve hostkindje Alessandro was ook blij dat ik niet weg was gegaan, die vloog me meteen in de armen toen hij me na de feestdagen weer zag! In het begin vond hij het maar niks dat ik in zijn gezin kwam, moest hij een hele tijd niks van mij weten en hoorde ik vooral “No Thalia!”. Gelukkig kwam daar langzaam maar zeker verandering in. Ale en ik, wij zijn nu vriendjes! Nu we wat minder buitenspelen zijn we veel aan de knutsel geweest. Stiekem vind ik dit echt heel erg leuk, volgens mij heb ik er nog meer plezier in dan hij! Tekenen, huizen van Duplo bouwen en lekker stoeien op de bank, wij vermaken ons wel! Hij heeft mijn hart ook echt wel gestolen, die kleine dondersteen. Vooral op die momenten dat hij uit het niets zegt: Thalia, ti voglio bene (ik hou van je). Smelt!

Ik geniet van het leven als au pair in Italië. Ik ben ook echt trots wanneer ik Ale weer iets nieuws hoor zeggen in het Engels. Alweer maanden geleden leerde hij de getallen t/m 10 en de kleuren kent hij ook steeds beter! Vorige week dacht ik: eens proberen: Ale, how are you? Met een grijns op zijn gezicht zei hij: I good! Het is fijn om te zien dat hij echt dingen oppikt. Hij begint steeds meer te praten, maar hij begrijpt ook echt heel veel, zijn ouders en ik staan er nog wel eens van te kijken. Ik vind het sowieso super interessant om de ontwikkeling van een kind van zo dichtbij mee te maken. Het is toch wel iets bijzonders, de manier waarop een kind steeds zelfstandiger wordt. Toen ik hier kwam struikelde Ale nog regelmatig over zijn eigen voeten, nu racet hij door het park op zijn Spiderman fietsje met zijwieltjes!

Laten we het niet mooier maken dan het is, soms zijn kinderen ook gewoon een dag heel vervelend. Een paar weken geleden moest ik oppassen en toen heeft meneer eerst een halfuur lopen krijsen omdat hij met zijn ouders meewilde. Ik werd er wel een beetje moedeloos van, behalve opgetild worden wilde hij helemaal niets. De aanhouder wint echter, na een vermoeiende negentig minuten hebben we nog een leuke avond gehad. Volgens mij ben ik vrij streng, of in ieder geval consequent. Ale mag televisie kijken onder het eten van zijn ouders, maar als hij vervolgens niet eet dan waarschuw ik maar één keer en dan zet ik de televisie ook uit. Dit lijkt tot nu toe te werken, ik denk dat hij goed weet waar hij aan toe is wanneer hij alleen met mij is. In het begin leverde dit natuurlijk wel wat strijd op, maar nu zijn de vervelende momenten veel korter en ben ik zelf ook wat flexibeler geworden.

Met mijn gastfamilie ben ik nog steeds super blij! Het was het tweede gezin dat ik sprak via Skype en ik weet nog heel goed dat ik zat te twijfelen wat ik zou doen. Het klikte namelijk enorm goed en ik vond het zo’n leuke familie, maar was het niet dom als ik nu al ja zou zeggen? Zou er niet een nóg leuker gezin zijn? Ik ben blij dat ik op mijn gevoel af ben gegaan, ik heb er geen moment spijt van gehad! Ik sta er heus niet elke dag bij stil, maar vooral als ik met andere au pairs praat ben ik me er wel van bewust hoe zeer ik het heb getroffen met dit gezin. Ze behandelen me écht als een deel van hun gezin en niet als een personeelslid. We zitten bijvoorbeeld geregeld met z’n vieren aan tafel in onze pyjama, niet heel bijzonder, maar dit zijn wel de dingen die maken dat ik me thuis voel hier!

Na zeven maanden heb ik ook echt mijn eigen leventje hier. Ik werk, heb twee keer per week privéles Italiaans, plan tijd in voor mijn huiswerk en probeer zo nu en dan te gaan hardlopen (niet zo heel hard). Zondagen ben ik vrij en ben ik meestal niet thuis, ik heb mijn zondagen tot nu toe vooral in Napoli doorgebracht met andere au pairs. Ik vond het in het begin zo vreemd om bewust nieuwe vrienden te gaan maken, maar ik heb er zeker al wat mensen aan overgehouden die ik ook na dit avontuur nog ga zien! De ene keer doen we op zondag niets anders dan eten en kletsen, maar we hebben ook al veel plekken in Napoli bezocht. Met twee meiden ben ik ook de Vesuvius opgegaan, heel tof!

Ik kijk uit naar de maanden die nog gaan komen als au pair in Italië. De dagen worden alweer langer, de zon is gelukkig niet echt weggeweest en het zomerweer komt steeds een stukje dichterbij! Ik krijg nog een aantal keren bezoek vanuit Nederland, waar ik heel erg naar uitkijk! Voordat ik weer naar huis ga wil ik in ieder geval Florence nog bezoeken! Tegelijkertijd probeer ik zoveel mogelijk te genieten van het hier en nu. Voordat ik vertrok zeiden een aantal mensen dat dit wel eens de tijd van mijn leven kon worden en intussen heb ik een flauw vermoeden dat dit best wel eens heel erg waar zou kunnen zijn!