Danita is inmiddels al een tijdje in Amerika en heeft weer veel te vertellen. Helaas gaat niet altijd alles zoals gepland…Danita heeft een moeilijke periode achter de rug en heeft zelfs overwogen om naar een ander gastgezin te gaan! Gelukkig gaat het nu beter met haar en gaat ze weer met volle moed verder met haar Au Pair avontuur!
De tijd vliegt voorbij!
Wat gingen de eerste weken snel! Eén keer knipperen met mijn ogen (een welcome home feestje en een paar weekendjes weg) en ik was een maand van huis! Een maand! Na deze eerste maand staat de radio op z’n max zodra je de auto start! 🙂 Nu denk je vast: Vier weken? Dat stelt niet zoveel voor! En achteraf voelt een maand ook niet zo lang. Maar drie weken van huis was mijn record, dus vier voelde wel even bijzonder.
Toen het leven nog een mooie droom was…
Vóór vertrek, op het vliegveld, in het vliegtuig en de eerste weken had ik niet echt het gevoel dat ik een jaar weg zou gaan van huis. Het voelde alsof ik gewoon voor een paar weekjes op vakantie ging. Het gevoel dat ik toch echt voor een jaar in Amerika woon, kwam na zo'n drie weken. Toendertijd nog geen vervelend gevoel, maar het maakte wel dat ik extra graag leeftijdsgenoten wilde leren kennen en nieuwe vrienden wilde maken. Ik vond dat het daar na drie weken wel eens tijd voor was, anders duurt een jaar wel heel lang. Maar eigenlijk kan ik niet klagen, want mijn eerste weken was ik toch druk met weekend tripjes, zwemmen in het meer en pannenkoeken bakken en eten. Toen het leven nog een mooie droom was en het nieuwe schooljaar nog niet aan de gang was en mijn wekker niet om tien over zes ´s ochtends af ging en ik mijn oudste host kid niet vier keer opnieuw hoefde te wekken en niet gehaast schoollunches klaar hoefde te maken...maar goed. Ik keek enorm uit naar mijn eerste clustermeeting. Tijdens Laborday. Yeeeh! Eindelijk! Tijd met leeftijdsgenoten.
Eindelijk, clustermeeting!
Tijdens een clustermeeting onderneem je iets leuks met andere au pairs uit jouw omgeving en meestal zijn dit au pairs van dezelfde organisatie. Je LCC organiseert elke maand een meeting. En voor mijn eerste meeting gingen we naar een waterpark. Het Red Oaks Waterpark. Rond 1 uur begon het te onweren en moest iedereen helaas het water uit.. Gelukkig had ik nog een etentje en het zien van een football game op de planning. Weer wat leuks buiten de deur én met leeftijdsgenoten! Voorafgaand aan de wedstrijd was er een tailgate (picknick/ barbecue). Dit was op een veld waar mensen die de wedstrijd wilden zien, hun auto parkeerden om vooraf wat te eten. Er waren zoveel mensen en er was muziek en versiering. Het was een heel gebeuren en het was ontzettend leuk om te ervaren!
De honeymoon was voorbij..
Na vier weken was de "honeymoon" helaas voorbij. Op zich duurde deze langer dan de gemiddelde honeymoon, maar alsnog jammer dat hij over is. Irritaties met mijn host kids, niet genoeg slaap, de vele nieuwe dingen die op mij afkwamen en amper momentjes voor mijzelf, zorgden voor stress en maakte dat ik heimwee had. Niet echt heimwee eigenlijk, want ik wilde niet naar huis. Ik vroeg mijzelf alleen heel hard af wat ik op deze plek deed. Waarom mijn host kids geen respect naar mij toonden en ik mij niet gelukkig voelde, terwijl ik op datzelfde moment in Nederland allemaal leuke dingen had kunnen doen, die ik normaal ook doe (of noem je dit ook heimwee?). Het slechte gevoel werd sterker en sterker (Helemaal toen mama jarig was en ik niet bij haar kon zijn om dit samen te vieren) en ik zat in mijn hoofd al op het vliegtuig naar een nieuw gezin! Ik was er echt van overtuigd dat dit niet de juiste plek voor mij is. Hoe vriendelijk en genereus mijn host ouders ook zijn. Soms werkt het gewoon niet en ik geloof nu ook dat dat oké is. Bijna twee weken heb ik zo'n 80% van de tijd gehuild. In deze twee weken verbleven we een weekend in Great Wolf Lodge. Een waterpark/hotel. Het was allemaal zo mooi, maar ik zat er zondags zo doorheen. Die ochtend checkten we uit, maar we vertrokken ’s middags pas uit Travers City. Hoe erg ik mij ook schaamde, ik kon mijn tranen niet inhouden toen ik in de lobby met mijn moeder video belde. Een vrouw die ook in de lodge verbleef, bracht mij een tissue. Het maakte mij opnieuw aan het huilen. Dit kleine gebaar vond ik zo lief. Ik dacht terug aan een acteer oefening, die mijn acteer docent ooit gaf. "Acteren in de praktijk". Voor een opdracht moest een meisje uit mijn groep op het station huilen. Niemand sprak haar aan. Ze keken alleen maar. Iedereen twijfelde of ze wat moesten doen. Ik vond het dus zo lief dat deze vrouw mij met dit kleine gebaar probeerde te troosten, want dit gebaar is niet vanzelfsprekend.
Let’s try
Ik had een paar goede gesprekken met mijn host mom, LCC en mijn moeder. Ze stonden alle drie achter elke beslissing die ik ook zou maken. Ik had mijn host mom beloofd dat ik het nog twee weken zou proberen, maar dat verlaagde ik voor mijzelf na één dag al naar een week en vervolgens naar vijf dagen. Ik had het gevoel dat ik die twee weken anders toch alleen maar zou uitzitten. Ik was er zeker van dat ik mij precies vandaag, zou uitschrijven van college en mijn host ouders zou vertellen dat ik in rematch wilde.
En toen ging de knop om!
Ik ben enorm dankbaar voor de lange en goede gesprekken met vrienden en au pairs. Hoe lief is het dat mensen die je soms niet eens kent, de tijd voor je nemen om je berichtjes en tips te sturen of gewoon even naar je luisteren, zodat je je hart kunt luchten. Het was fijn. Net als er even uit gaan, voor een film. Maar het leek niet echt te helpen. Dan kwam ik twee uurtjes tot rust en voelde ik mij weer blij, maar op een bepaald moment moet je weer terug en was dit gelukkige gevoel weer weg voor veertig uur. Ik begrijp dus ook nog steeds niet hoe er van het ene op het andere moment een knop om ging. Ik nam een warme douche en ik dacht aan een zinspreuk, waar mijn professor mij tijdens een van haar lessen aan herinnerde: "Fake it till you make it!". Geen idee of dit heeft geholpen, maar op een gegeven moment interesseerde het mij gewoon allemaal niet meer. Ik hoefde niet meer zo mijn best te doen van mijzelf en deed vriendelijk tegen degene die dat niet naar mij toe was. Terwijl dit een paar uur daarvoor nog zo moeilijk was.
Het was weer allemaal oké
Ineens was het allemaal oké. Meer dan oké zelfs. Ik kwam thuis nadat ik mijn jongste host kid naar soccer had gebracht (haar gedrag was nog steeds onacceptabel) en mijn host dad vroeg hoe het met mij ging. Ik antwoorde echt heel overdreven, blij: "Ja! Goed!" Ik vroeg mij af of hij ook vond dat het onnatuurlijk klonk. Alsnog was ik enorm blij mij zo te voelen en was ik wel een beetje, een beetje heel erg trots op mijzelf, dat ik hier doorheen aan het komen was. Dit maakte mij ook weer enthousiast om er uit te gaan voor een etentje.
Mijn favoriete bezigheid!
Zoals ik al een paar keer eerder heb laten merken, ga ik dus naar college. Tot nu toe mijn favoriete bezigheid hier. Nooit gedacht dat ik school ZO leuk kon vinden. Ik volg Communicatie, Fundamentals of Speech op maandag en woensdag. Echt heel leuk! We moeten ongeveer zes keer verschillende speeches geven. Doodeng, maar heel leerzaam. Mijn professor is top en er zitten hele aardige en inspirerende mensen in mijn klas. Ik wilde eerst zo ontzettend graag Spaans en Criminal Law volgen, maar Spaans kon alleen nog online (waar mijn organisatie niet mee akkoord gaat) en voor Criminal Law ben ik ook iets te laat in Michigan geland. Maar ik ben heel tevreden met de les die ik nu volg en misschien dat ik een later semester nog voor Criminal Law ga.
I’m back!
Mijn host dad was jarig en we aten weer in een fancy restaurantje, waar ze al het eten hadden waarnaar ik verlangde. Hierna gingen we naar de film. Ik weet niet of het in elke Amerikaanse bioscoop zo is, maar deze kent alleen van die grote, luxe stoelen waar je in Nederland extra voor moet betalen. En je kunt er in liggen!! Vandaar dat ik tijdens de film in slaap vlieg…maar ook omdat de film niet zo mijn ding was en ik mijzelf ‘s avonds te weinig slaap gun. Dat ik te weinig nachtrust krijg is niet de reden dat ik mij deze maand een keer op een schooldag van de kinderen (en dus mijn werkdag) heb verslapen hoor! Ik voelde mij zo schuldig, maar het was echt mijn telefoon, waardoor mijn wekker niet af ging!... Nu zet ik twee wekkers, zodat het mij niet weer overkomt. En ik probeer het al om eerder te gaan slapen, zodat het vanaf volgende maand misschien eindelijk het jaar kan worden waarvan ik al bijna drie jaar droom!
Wil je net als Danita als au pair naar Amerika, of ga je liever naar een andere bestemming zoals bijvoorbeeld Australië, Engeland of Spanje? Travel Active helpt je graag in al jouw plannen voor een Au Pair avontuur. Ontdek alle Au Pair mogelijkheden of kom naar de geplande infodagen en laat je vragen persoonlijk beantwoorden!
