Hoe ga je om met een reverse culture shock?

Het is inmiddels anderhalf jaar geleden dat ik Amerika verliet. Ik had er wel op gerekend dat ik weer even moest wennen aan Nederland, maar dat het 9 maanden zou duren, had ik niet zien aankomen. Ik heb in mijn ogen de zwaarste variant van ‘reverse culture shock’ door moeten maken. Deze omgekeerde heimwee overvalt je, er is geen ontkomen aan. Het enige wat je kan doen, is het dag voor dag te bekijken. Maar wat je je goed moet beseffen, is dat het niet erg is. Het hoort erbij. Het is de afsluiter van alles wat je hebt meegemaakt. Het is het verwerken van jouw avontuur. Daar moet je doorheen en dat kost tijd. Bij de een meer dan bij de ander.

Wat het voor mij nog zwaarder maakte, was dat ik mij enorm thuis voelde in Amerika tussen de mensen. Binnen de cultuur, met de taal en zelfs rijdend in de auto richting the Rocky Mountains (wie weet wel met een Starbucks in mijn hand). Ik was zo gelukkig. Toen ik eenmaal terug was in Nederland, bleef ik alles vergelijken met Amerika. Dat was natuurlijk niet eerlijk. Het kon en kan niet met elkaar worden vergeleken. Maar ik miste mijn ‘Amerikaanse’ leven zo. Inmiddels weet ik hoe ik met dit gemis, de reverse culture shock, kan dealen.

Ik heb mij heel lang opgesplitst gevoeld. Door de reverse culture shock was ik met mijn lichaam in Nederland, maar bevond mijn hart zich nog aan de andere kant van de oceaan. Dit zorgde ervoor dat ik nergens echt volledig van kon genieten: ik was immers niet volledig hier. Dit klinkt dramatisch, maar zo voelde ik mij echt. Negen maanden duurde het om mijn hart ook weer aan deze zijde van de oceaan te krijgen. Ik probeerde mij tijdens deze periode zoveel mogelijk open te stellen voor alles wat er in Nederland gebeurde, maar tegelijkertijd nam ik ook de tijd voor mezelf als ik voelde dat ik dit nodig had. Wat voor mij bovenal werkte, was over mijn gevoelens en gedachten te schrijven. Het van mij afschrijven. Dat werkte als een soort medicijn. Ik schreef voor mezelf, over mezelf en van mijzelf af. Dit zorgde er op de een of andere manier voor dat ik er wat meer afstand van kon nemen en dat was nodig.

Voor iedereen die zich momenteel bevindt in een reverse culture shock: vind iets waar je je gevoelens in kwijt kan. Dit kan schrijven zijn, maar ook fotograferen, zingen, muziek maken, boeken lezen, sporten. Wat dan ook. Het is niet alleen de afleiding die je hierdoor krijgt die helpt, maar voornamelijk ook de verwerking die je doormaakt. En vooral: neem de tijd. Bij de ene persoon duurt het nou eenmaal langer, dan bij de ander. Hier is niks mis mee. Neem alle tijd die je nodig hebt. Zoals ik al eerder zei: je moet er doorheen. Het hoort er bij. Veel mensen die terug komen van een langere tijd in het buitenland, krijgen deze shock te ervaren. Zoek deze mensen op. Stuur ze een berichtje. Het helpt echt als je het samen met mensen die in hetzelfde schuitje zitten, kan doormaken. Je zult wellicht wel merken dat je familie en vrienden die thuis zijn gebleven, je maar tot op zekere hoogte begrijpen. Dit kun je ze ook niet kwalijk nemen. Het is immers erg lastig om iets volledig te begrijpen wat je zelf niet hebt doorgemaakt. Echter, door dit beperkte begrip kan je je wel alleen gaan voelen. Daarom nogmaals: zoek mensen op die ook au pair, High School student, backpacker of wat dan ook zijn geweest. Samen is het zoveel gemakkelijker!

Gelukkig wist ik gedurende deze periode ook dat ik altijd terug kon naar Denver. Het gaat inderdaad nergens heen. De vrouw bij de gate had gelijk, alleen kon ik dat toen (nog) even niet zien. Ook al is het contact met mijn gezin minimaal, ik weet dat ik altijd welkom ben. Het is familie. Dat klinkt cliché, maar het is de waarheid. De keren dat ik ze zie op FaceTime, zijn zoals vanouds: druk, chaotisch, maar zo gezellig! Een bonus voor mij is dat mijn host familie elk jaar naar Nederland komt, omdat de moeder Nederlands is. Ik zie ze dus sowieso één keer per jaar.

Zo ook in november 2016. Het is zo fijn om te weten dat ondanks dat het contact niet frequent is, de band die je hebt opgebouwd in het jaar dat je er was, blijft. Dat is een geruststelling. En als kers op de taart, ga ik deze zomer voor twee maanden terug naar Denver om ze te helpen in de chaotische, maar oh zo fijne zomermaanden. Ik ben nu al aan het aftellen. No shame!