Iedereen kent denk ik wel de enge verhalen over het Au Pair bestaan. Verwende kinderen, ouders die nooit thuis zijn, opdraaien voor elk wissewasje en dat soort dergelijke nachtmerries. Nu kan ik je verzekeren: dat soort verhalen heb ik gelukkig zelden meegemaakt. In mijn blog van deze maand zal ik proberen om een zo’n eerlijk mogelijk beeld te schetsen van het Au Pair leventje, geschreven vanuit eigen ervaringen. Ik beschrijf de mindere kanten, maar lees zeker door tot het eind, want daar vertel ik hoeveel het Au Pair zijn waard is!
Verveling
In september ben ik vol goede moed, met een iet wat geromantiseerd beeld, vertrokken naar Engeland. Al snel bleek dat ik dit beeld toch een beetje moest bijschaven. Het Engels spreken ging mij gelukkig goed af wat wel erg goed hielp bij het settelen. Wel heb ik mij in het begin ontzettend verveeld. Ik had net drie maanden in Italië gewerkt op een camping waar ik uren maakte van 9 uur ’s ochtends tot een uur of 1 à 2 ’s nachts met zo’n 3 uur pauze op een dag. Om dan opeens wat werk ’s ochtends te doen, dan een tijd niks en dan weer wat in de namiddag en 1 of 2 keer in de week oppassen, was een behoorlijke verandering. Inmiddels heb ik taallessen, meer huishoudelijke taken, ben ik bezig met mijn blog en heb ik heel veel leuke vriendinnen gemaakt. Nu heb ik zelfs af en toe het omgekeerde. Met die verveling is het dus helemaal goed gekomen.
Heimwee
Dan zijn er nog wat andere struikelblokken waar je, niet alleen in het begin, maar de gehele tijd mee te maken kan krijgen. Zoals de meest voor de hand liggende, heimwee. Bij mijn workshop bij Travel Active werd ons de vraag gesteld: ‘Wie denkt er geen heimwee te krijgen?‘. Ik stak daarbij mijn hand op en er werd mij vriendelijk medegedeeld dat dat erg onwaarschijnlijk zou zijn. Uit ervaring weet ik inmiddels dat ik mezelf toch enigszins goed ken, want ik heb nog steeds niet last gehad van heimwee. Het zou er best bij kunnen helpen dat ik al eens eerder een keer twee maanden, zelfs een keer drie maanden ben weggeweest van huis en dus redelijk goed weet wanneer het er eventueel aan zit te komen.
Wat ook helpt is dat ik zo snel mogelijk alles er aan heb gedaan om een sociaal leven op te bouwen. Persoonlijk kan ik echt niet zonder sporten dus heb ik mijzelf zo snel mogelijk ingeschreven bij een sportschool. Ook heb ik vooraf al zo veel mogelijk contact gemaakt met Au Pairs die in mijn omgeving woonde en ben ik Engelse lessen gaan volgen. Daardoor had ik al vrij snel veel afleiding, waardoor ik niet eens tijd had om aan heimwee te denken. Ik denk dat iedereen hier zijn eigen weg in moet vinden. Bouw een soortgelijk leven op zoals je dat je thuis hebt. Wat mij is opgevallen is dat als je via een organisatie gaat, je eerder terecht komt bij een gezin dat écht goed bij jou past. Au Pairs die zelf een gastgezin geregeld hebben, gaan vaak ook eerder (met heimwee) naar huis. Dat is ook een van de allerbelangrijkste dingen, de familie. Als het daar niet mee klikt dan kan je nog zo veel doen in je vrije tijd, 80% van de tijd zit je toch wel echt met hen, waardoor het uiteindelijk misschien toch niet werkt. Mijn allerbelangrijkste advies is dus, denk echt goed na over het gezin waar je in terecht komt. Ik heb een vriendin die absoluut niet in London wilde komen, maar hier nu toch zit omdat ze het gezin zo leuk vond. Momenteel moet ze er niet aan denken over het feit dat ze weer terug naar huis moet!
Leermoment
Een ander element is het feit dat je in het huis leeft van een ander. Dat houdt in dat je ook volgens bepaalde regels moet leven, niet zo maar vrienden kan uitnodigen en dat je altijd rekening met anderen moet houden op een andere manier dan dat je dat misschien thuis zou doen. Met name het volgens de regeltjes leven kan nog wel wat miscommunicaties opleveren. Ook kan het best frustrerend zijn als je het met bepaalde ouderlijke beslissingen niet eens bent. Zo zijn er talloze andere situaties waarbij het af en toe even rustig tot tien, of meer, tellen geblazen is. Paar keer in en uit ademen, vooral geen frustraties opkroppen, maar er over praten met je eigen familie en of vrienden en dan weer met zo veel mogelijk enthousiasme door gaan. Ik heb het zelf ook wel eens wat lastiger gehad omdat ik het niet altijd eens ben met de manier van communiceren, ik ben er achter gekomen dat het toch echt het beste werkt om me er gewoon bij neer te leggen en vooral de humor of positieve er van in te zien. Of ik beschouw het gewoon als een leermoment van iets wat ik later zelf vooral niet zou doen. De andere kant op kan het ook, ik zie ook wel eens gebeurtenissen, beslissingen of regels waarvan ik denk, dat is eigenlijk wel erg slim dat is goed om te onthouden voor als ik ooit zelf kinderen krijg. Het is dus zoals ik al vaker in deze blog heb gezegd, proberen een manier te vinden hoe je met bepaalde dingen om kan gaan en iedereen heeft daar zijn eigen methodes voor.
Last minute
Een ander puntje dat nog wel eens wat frustratie kan opleveren is het feit dat plannen kunnen veranderen op het allerlaatste moment. Het kan wel eens zijn dat je plannen maakt met vriendinnen en dat je vijf minuten voordat je wil gaan de vraag krijgt, “ehm do you have any plans, because I kind of need to go and it would help me a lot if you can look after the children for a bit.” Nu ken ik geen een Au Pair die dan zegt, nou ik had wel andere plannen en nee zegt, maar het kan wel zijn dat het nogal balen is.
Daarnaast kan de band die je met de familie hebt af en toe best lastig zijn. In principe moet je het Au Pair zijn niet als werk zien, maar in feite werk je wel voor de familie. Af en toe kan het voorkomen dat je een foutje maakt en dat je gastouders je daarop moeten aanspreken. Het kan dan best lastig zijn, omdat je in de meeste gevallen ook een best persoonlijke band met ze hebt en het iets pijnlijker kan over komen dan wanneer het gewoon een baas zou zijn die jou op een door jou gemaakte fout aanspreekt. Het is dus wel belangrijk om te leren hier mee om te gaan, want ik denk niet dat het voorkomt dat je in een jaar lang niet één keer iets doet waar je gastgezin het misschien niet mee eens is.
Onvoorwaardelijke liefde
Maaaar… genoeg met al het negatieve voor nu, want het Au Pair zijn heeft natuurlijk ook ontelbaar veel positieve kanten. Persoonlijk vind ik vooral de onvoorwaardelijke liefde die ik af en toe krijg van mijn lieve kinderen geweldig. Ik zorg voor een meisje die in oktober acht is geworden en een meisje dat net dertien is geworden (nu ik mijn blog schrijf is het haar verjaardag). De oudste begint langzaamaan toch echt wel een beetje te puberen en is het ook niet altijd eens met alles wat ik haar vertel. Toch als ik dan een keer met haar mee ga naar zwemmen, is ze stiekem toch bezig met mij in de gaten houden of ik wel naar haar kijk en lacht ze af en toe even naar me. Of ze komt naar beneden, omdat ze zich stiekem toch wel verveelt alleen en graag een spelletje met mij wil doen. Ook komt ze wel eens lekker met mij babbelen over van alles en nog wat. Dan is er nog mijn jongste, met haar breng ik toch wel de meeste tijd door. Ze is wat jonger waardoor ik met haar wat meer gekke momentjes beleef. Ik krijg de meest rare vragen en moet af en toe heel erg m’n best doen om niet in lachen uit te barsten. Ik heb met haar ook oprecht ontzettend vaak de slappe lach. Ik kan zelf nog wel eens wat klunzig uit de hoek komen waarop zij vaak eerst even vragend naar mij kijkt of ze kan lachen en dat daarna ook hartelijk doet. Laatst zei ik dat ze me niet meer van die enge verhalen over bloedende mensen moest vertellen, omdat ik dan ziek zou worden. Vervolgens keek ze me helemaal geschrokken aan en zei ‘but I don’t want you to get sick, because I don’t want you to go home’. Of als ik klaar ben met werken en ze duikt boven op me van “nu kun je lekker niet naar boven gaan”. Ze gaat ook wel eens op de trap liggen als blokkade. Het is zelfs een keer voorgekomen dat mijn hostmom haar letterlijk van mij af heeft moeten trekken, half op haar is gaan liggen en tegen mij riep ‘Run Annika, otherwise you’ll never get out of here’. Dat zijn dan van die momenten waarop ik merk dat ze mijn aanwezigheid toch echt wel heel leuk vinden en daar geniet ik dan ook weer erg van. Dan weet ik weer waarom ik hier ben en besef ik hoe erg ik ze ga missen als ik weer naar huis ben.
Levenslange vriendschap
Daarnaast heb ik heel veel mensen ontmoet en bij sommige van hen ben ik er inmiddels wel vrij zeker van dat we een vriendschap hebben opgebouwd die voor langer dan dit jaar gaat duren. Met één meisje uit Duitsland, Sandra, die ik al vanaf mijn tweede dag hier in Engeland ken bijvoorbeeld. We roepen meerdere malen dat we net een getrouwd stel zijn. Af en toe een beetje kibbelen, maar we hebben aan een half woord genoeg om te snappen wat de ander bedoelt. We hebben een romantisch Valentijnsdiner gehouden bij gebrek aan mannelijk gezelschap, we zijn al een paar keer samen op reis geweest en zien elkaar bijna iedere dag. Als we elkaar niet zien spreken we elkaar via Whatsapp. Het klinkt een beetje ziekelijk besef ik me nu ik het zo opschrijf, maar we hebben gewoon ontzettend veel plezier samen.
Er zijn ook andere mensen met wie ik ontzettend veel leuke avonturen heb beleefd. Deze vriendschappen en belevenissen hebben er na zeven maanden voor gezorgd dat ik een enorme persoonlijke groei heb doorgemaakt. Ik heb wat rust in mijn hoofd weten te creëren die ik nodig had om bepaalde beslissingen te maken. Ik moet hier af en toe echt uit m’n comfortzone stappen om dingen voor elkaar te krijgen wat er echt voor zorgt dat ik mezelf beter heb leren kennen. Ik ben er achter gekomen dat ik sterker ben dan ik in bepaalde situaties dacht. Hiervoor zou ik echt niet zelf iets alleen hebben gedaan en nu doe ik van alles zelf zonder eerst er alles aan te doen dat iemand anders het voor mij zou doen.
Kortom, het Au Pair zijn heeft negatieve punten, maar de positieve kanten wegen véél zwaarder. Ik vind het tot nu toe echt een van mijn beste beslissingen die ik ooit heb gemaakt en ik zou het zeker iedereen aanraden. Denk er wel goed en bewust over na en maak geen te snelle beslissingen. En als je er dan voor gaat, blijf genieten, ook op de momenten waarop je het wat zwaarder hebt.
