Laure over haar tijd als vrijwilliger op Bali: ‘Wat een unieke ervaring’

Dit is ondertussen al mijn laatste weekje hier! De tijd is gevlogen, dat is zeker. 3 weken geleden na een lange en vermoeiende vlucht kwam ik aan op de luchthaven van Denpasar. Ik vond vrij snel de coordinator die mij naar het vrijwilligershuis ging brengen. Tijdens de rit naar het huis dacht ik: oei is dit het mooie Bali waar iedereen over sprak? Onafgewerkte huizen, meerdere straathonden, kinderen op een brommer, een vrouw die haar behoeftes aan het doen was in een klein beekje... Ik was er meteen stil van. Eenmaal aangekomen in het huis, kreeg ik meteen een rondleiding en sliep ik in een kamer van 8 met 2 meisjes die hier al een tijdje waren. Alles zag er behoorlijk netjes uit. Alleen jammer dat mijn 2 kamergenoten bijna niet met mij wilden praten, wat niet iets is dat je nodig hebt na een lange vlucht! Gelukkig kon ik na een week van kamer wisselen want het werd er niet beter op en ik voelde me daardoor erg eenzaam.

Ik startte met de introductieweek en toen kwam ik snel in een hele leuke groep terecht waar het mee klikte! De cultuurweek is een leuk begin en zeker als je nog nooit in Bali bent geweest is het zeker een aanrader. We hebben zoveel activiteiten gedaan die ene week van rijstvelden tot monkey forest tot een painting class en cooking class. Kortom een hele leuke en interessante week, waar je ook de andere vrijwilligers beter leert kennen.

Toen begon ik op de kleuterschool die 2u in de morgen van 08-10u is. Wat een unieke ervaring! De kinderen zijn fantastisch, ze werken super mee en ondanks ze geen woord engels spreken heb ik ze toch al heel fier een paar engelstalige liedjes geleerd en de nummers van 1-20. Maar de scholen zijn vies en er zit overal stof. Het lokaal waar ik ben hebben de kinderen alleen een stoel en een bank dus geen leuke tekeningen aan de muur, een onafgewerkte grond en onder het stof. De kinderen hebben ook alleen een schriftje, een potlood en een paar waskrijtjes om te gebruiken. Heel anders dan in België en Nederland.

De kindjes kennen mij nu al goed en het moment dat ik de klas binnen loop en ik alle gezichtjes zie lachen en de kinderen hello roepen, dan maakt dat de rest van mijn dag helemaal goed. Wat hechten betreft probeer ik me niet teveel naar de kinderen toe te trekken, sommige kinderen zijn nu eenmaal aanhankelijker dan anderen dus je hebt er altijd wel die heel erg willen knuffelen en spelen. Ik ga de kindjes erg missen en vooral hoopte ik dat ik ze nog veel meer kon leren. Maar er zijn heel wat nieuwe vrijwilligers aangekomen, ook voor de kleuterschool, en ik ben zeker dat zij dat ook kunnen.

Ondertussen is het nu al mijn laatste week en ik wil zeker terug komen. Ik zou graag willen zien hoe de kinderen groeien. Ik had de leeftijd 6 jaar dus na dit jaar gaan ze naar de basisschool. Het zou heel fijn zijn als ik ze over een jaar weer als mijn klasje zou hebben! Het leven hier bezorgt mij veel minder stress dan thuis. Ze hebben tijd, maken zich niet druk om de minste dingen (wat wij wel zouden doen bij bv.file), ze zijn al gelukkig als je goedemorgen zegt of hun een klein tip geeft.

De kinderen smeken in de speeltijd voor een ballon, wat ik hier in België nog nooit gezien heb! Ik ben ook blij dat ik midden tussen de locals woonde zodat ik de twee verschillende kanten van Bali heb gezien. Hoe de mensen hier echt leven en aan de andere kant het mooie vakantie Bali, die dus zeker bestaat ;). Ik denk dat ik hier vooral geleerd heb dat als ik terug thuis kom, ik heel dankbaar moet zijn met de luxe die wij hebben. En vooral dat we ook de kleine dingen in het leven accepteren en ons minder snel druk moeten maken.