De eerste weken van Ewout in Canada: ''het voelde alsof ik mijn gastgezin al jaren ken''.

Na een voorspoedige reis kwam ik 22 uur na vertrek aan in Truro, de stad waar mijn social media camp zou plaatsvinden. Dit kamp stond in het teken van het schrijven van een blog, het maken van foto’s en het aantrekkelijker maken van berichten op Instagram en Facebook.

Gelukkig was er ook genoeg tijd voor vermaak. We zijn naar Halifax, de hoofdstad van Nova Scotia geweest en we hebben een wandeling door het prachtige Victoria Park gemaakt, op 5 minuten rijden van Truro. Verder hebben we op de campus veel gelachen, met als hoogtepunt het leren van de kabouterdans aan 8 Canadese scholieren.

Deze paar dagen vlogen voorbij, maar net niet snel genoeg om de eerste culturele verschillen op te merken. Het ontbijt is bijvoorbeeld geen brood met een glas water, melk of koffie, maar sausages, ham en gebakken aardappelen met frisdrank. De lunch is ook een avondeten op zich. Vaak hamburgers, friet en gekookte groenten. Het avondeten zelf vindt plaats om 5 uur, zodat je na het avondeten tijd over heb om nog iets te doen.
Alle culinaire verschillen en aanpassingen waren een vreemde gewaarwording, maar wat mij het meest verbaasde was de vriendelijkheid en de open geest die letterlijk iedereen zich eigen heeft gemaakt. Iedereen was geïnteresseerd om te horen wie ik was, waar ik vandaan kwam, wat ik hier wil doen en hoe het mij hier tot nu toe bevalt.

Klein voorbeeld: 8 andere internationale reporters van verschillende landen en ik waren in Halifax en daar gingen we uit eten in een visrestaurant. Degene die ons eten kwam brengen merkte op dat niemand van ons een Haligonian, iemand uit Halifax, was en vroeg ons waar we vandaan kwamen. Hij kreeg de meest uiteenlopende landen over zich heen. Mexico, Japan, Turkije, Italië en Thailand. Dit maakte hem zo enthousiast dat hij voor ruim een half uur niet meer lette op de andere klanten, een stoel pakte en bij ons kwam zitten. Uiteraard was er iemand van de restaurantbezoekers die daar een punt van maakte.

Maandag 28 augustus was het moment voor mij dan eindelijk daar. Ik zou mijn gastouders gaan ontmoeten. De busrit van Truro naar Sydney zou 6 uur duren, volgens de Canadezen een erg korte rit, wat maar weer eens aangaf dat tijd en afstand twee relatieve begrippen zijn. De 6 uur vlogen echter voorbij door de prachtige natuur en de gezellige mensen in de bus.

Rond etenstijd arriveerde ik bij mijn gastouders, Mike en Michelle (M&M van nu af aan). Vanaf het moment dat ik de bus uit stapte voelde het alsof ik ze al jaren ken. Het is een typisch Canadees echtpaar. Het Canadese Engels en de vriendelijkheid lieten een goede eerste indruk bij mij achter. De eerste week dat ik bij ze was lieten ze mij lekker mijn eigen gang gaan zodat ik een beetje kon wennen. Af en toe een stukje rennen, dan weer met een muziekje buiten in de zon zitten en dan weer de artikelen van Mike, die twee keer per maand een column voor de lokale krant schrijft, lezen. Elke avond keken we naar een wedstrijd van hun favoriete honkbalteam, de Toronto Blue Jays.

Op woensdag vertrokken we naar het noorden van Cape Breton, een onderdeel van Nova Scotia en even groot als Nederland. Dit eiland is door National Geographic uitgeroepen tot een van de mooiste eilanden ter wereld. Mijn verwachting was dus hooggespannen, maar toch werd deze overtroffen door de prachtige stranden en bossen. Het was alsof we de enige mensen op de wereld waren.

De schoonheid van de natuur zorgde ervoor dat ik zo stil werd dat mijn gastouders zich afvroegen of het wel goed met mij ging.