Cécile vertelt over de verschillen tussen Kenia en Nepal (deel 1)

Daar kom je dan aan, midden in de nacht. We staan op de luchthaven van Nairobi. Hartstikke donker buiten, dus nog geen idee hoe dit land eruit ziet. Wel weet ik meteen dat het hier warm is. Gelukkig herken ik Joe meteen en hij brengt me naar het vrijwilligershuis in Nairobi. Het is op dit tijdstip van de dag wel rustig op de weg.

Dat is wel anders als ik een halfjaar later van de luchthaven van Kathmandu word opgehaald. Eigenlijk staat het verkeer in Kathmandu altijd vast. Door de hitte zijn de ramen van de auto open. En joh wat een getoeter om ons heen. Een meisje uit Denemarken die naast mij zit, vindt het allemaal maar onwennig samen met de enorme chaos op straat. Iets wat ik wel al kende van Kenia. Desondanks snapte ik heel goed hoe ze zich voelde op dat moment

Die eerste dag kijk je vaak verwonderd om je heen. Dit heb je altijd op tv gezien en nu ben je er eindelijk zelf! Vervolgens moet je je eigen plekje gaan vinden in het nieuwe land van bestemming en dat viel me zwaar in Kenia. Hoe moest ik die enorme chaos op de weg, de meute mensen die op me af kwam als ik de straat op ging en het primitieve bestaan bij de Masaai overleven? Hoe had ik ooit gedacht dat het een goed idee was om op mijn 19e als blond Europees meisje in mijn eentje naar Kenia te gaan? Dat komt toch nooit goed?

Gelukkig waren er twee andere vrijwilligers in Nairobi die al meer reiservaring hadden, dus die konden mij gelukkig helpen relativeren. Al was de Keniaanse bevolking niet echt rustgevend als ze me vroegen waarom ik in godsnaam voor 2 maanden bij een Masai stam ging leven. ‘I really hope you survive!’ Dat zeiden ze echt…

Het eerste weekend ben ik nog met de twee andere vrijwilligers op safari geweest en hebben we een toeristische Masai bezocht die me vertelde dat de Masai alleen maar koeienbloed drinkt. Verder eten ze niks, zeiden ze. ‘Ze zouden toch vast een uitzondering voor mij maken?!’, dacht ik bij mezelf.

Na een week in Nairobi en een weekend op safari ging ik op maandagochtend het échte avontuur opzoeken, op naar de Masai. ‘s Ochtends ging er iemand met mij mee om de juiste bus te vinden en daar werd ik dan achtergelaten. Een reis van zo’n 5 uur naar Nanyuki (de Masai) stond op mij te wachten. Daar werd ik dan opgepikt door Joseph. Mijn hostvader voor de aankomende twee maanden. Hij had moderne kleren aan, wat mij best wel verwarde, maar ergens ook wel een beetje geruststelde. Ik had niet verwacht dat de Masai moderne kleren zou dragen.

Vervolgens begon het laatste stukje nog van onze reis: een 2 uur lange autorit in een overvolle auto op een onverharde weg. Maar wat we wel niet allemaal tegen kwamen!! Ik had niet eens op safari hoeven te gaan het weekend daarvoor! Overal giraffes, zebra’s en zelfs olifanten en buffalo’s! En verder geen mens te bekennen. Wat een geweldige omgeving!

Na een lange reis kwam ik dan in mijn 'nyumbani mkenya', oftewel: mijn Keniaanse huis! Nou ja ‘huis’. Het huis was even groot als de schuur die wij hebben bij mij thuis in Nederland. De muren waren gemaakt van takken en modder en op het dak lagen wat platen (die niet waterdicht waren, bleek een paar weken later). De hele familie stond me op te wachten en ik werd hartelijk verwelkomd. De wat jongere kinderen vonden het allemaal erg spannend. Zij hadden nog nooit een blank persoon gezien van te voren. Ik schrok zelf toen een klein jongetje voor mij boog: iets wat daar heel normaal is.

Ik kreeg gelukkig mijn eigen slaapkamer en zo begon het vrijwilligerswerkavontuur waar ik al zolang naar uitgekeken had!