De High School Throwback van: Kim

Mijn favoriete vak op school was ‘Band’! Dit had ik vanaf ongeveer november tot het einde van het schooljaar, altijd het eerste blok. Mijn lessen op school duurde elk 90 minuten. Dit was mijn favoriete vak, omdat we altijd voor 90 minuten lekker muziek konden maken, en konden oefenen voor concerten. In ‘Band’ heb ik heel veel vrienden gemaakt en kon ik het met de meeste goed vinden omdat we allemaal dezelfde passie delen, namelijk: muziek!

In Amerika is sport heel populair, en ook heel belangrijk op school. Je kunt eigenlijk alle sporten wel op school spelen, wat heel anders is dan in Nederland. Als je een sport speelt op school en je hebt die dag een wedstrijd, dan mag je eerder uit de les als de wedstrijd op dezelfde tijd begint als dat je les hebt. Hieruit blijkt dat de school zelfs het sporten soms iets belangrijker vindt dan de lessen volgen.

Mijn gastouders hadden eigenlijk maar een echte ‘regel’ bij hun thuis, en dat is dat elke exchange student moet meedoen aan minimaal 1 schoolactiviteit. Deze regel is ontstaan omdat de meeste exchange students het makkelijkste vrienden maken bij een buitenschoolse activiteit. Ik speel in Nederland al zo’n 8 jaar volleybal en ik wilde dit ook graag in Amerika doen. Mijn gastvader had voordat ik kwam in juli geregeld dat ik in de zomervakantie meteen mee kon doen met de zogenoemde ‘try outs’ voor volleybal. De ‘try outs’ waren eigenlijk normale volleybaltrainingen, 3 dagen achter elkaar waar de coaches keken wie er in aanmerking kwam voor 1 van de 4 volleybalteams die mijn school had. Omdat de staat waar ik woonde ‘Nebraska’ een van de staten is waar het niveau van volleybal ontzettend hoog ligt, en mijn school ook nog eens een van de beste was van de hele staat, was ik redelijk zenuwachtig dat ik misschien geen volleybal mocht spelen. Ik ben wel geplaatst uiteindelijk in het team ‘reserve’ waar eigenlijk de meeste ‘sophomores’ zaten. Ik ben heel erg dankbaar dat ik heb kunnen volleyballen in Amerika en ik heb hier ook ontzettend veel bijgeleerd. Volleybal was een ‘fall sport’ op mijn school, dit betekent dat het seizoen begint in de zomervakantie en eindigt in november. De trainingen waren 5 dagen per week, na school van 15:30 tot ongeveer 17:00/17:30.

Toen mijn volleybalseizoen was afgelopen begon het seizoen van ‘concert band’, wat vanaf ongeveer november tot het einde van het schooljaar duurde. Ik speel dwarsfluit en was na mijn auditie voor band ook geplaatst in band! Onze repetities waren niet na schooltijd, maar altijd het eerste uur van school. Ik had 4 lessen op een dag, elk 90 minuten lang. De optredens waren meestal ’s avonds.

Ik was dus redelijk druk met volleybal en met de band. In het weekend deden we vaak rustig aan, we keken vaak films op de bank, gingen winkelen of spraken af met vrienden. Ook heb ik met mijn gastgezin heel veel mogen reizen, wat echt supergaaf was! Zo zijn we bijvoorbeeld naar onder andere: St. Louis, Nashville, Valentine (Nebraska), New York, Washington D.C. en Chicago geweest.

Op mijn eerste schooldag was ik heel blij dat ik in ieder geval mijn gastzusje uit Duitsland had, vooral tijdens lunchtijd. Ook was mijn QT teacher (soort van mentorles) heel erg aardig en heeft ze in de eerste schoolweek mij en Charlotte (Duitse gastzusje) in contact gebracht met een aantal meiden waar we mee konden lunchen, later zijn we een vriendengroep geworden en ik heb nog steeds contact met ze! Verder heb ik toen ik eenmaal bij band zat, daar hele leuke mensen ontmoet! Waar ik ook nog steeds contact mee heb.

Natuurlijk heb ik ten eerste mijn familie en vrienden heel erg gemist! Daarnaast miste ik heel erg de vrijheid die je in Nederland hebt. Daarmee bedoel ik dat ik hier in Nederland heel makkelijk de fiets kan pakken en bij vrienden op bezoek kan of even snel naar de winkel kan fietsen. In Amerika was ik heel erg afhankelijk van mijn gastfamilie of vrienden met een auto, dit zorgde er ook voor dat ik me vaak schuldig voelde als mijn gastvader ons naar school bracht of als ik weer aan iemand moest vragen om me naar het winkelcentrum te brengen bijvoorbeeld.

Wat ik mis nu ik weer terug ben is alles, haha. Wat ik het meest mis zijn natuurlijk mijn Amerikaanse vrienden en familie! Ook mis ik de 3 honden die mijn gastgezin heeft super erg, vooral omdat ik thuis helemaal geen huisdieren heb. Ik heb nog heel veel contact met mijn vrienden en familie in Amerika en ik ben ook zeker van plan om nog een keer terug te gaan om iedereen weer te zien! Ook mis ik de Amerikaanse cultuur, de vriendelijkheid, beleefdheid en het enthousiasme van Amerikaanse mensen.

Wat mij meteen opviel in Amerika is dat mensen heel erg vriendelijk zijn, waarvan heel veel Nederlanders zullen zeggen dat het “nep” overkomt en wat ik in mijn eerste paar maanden in Amerika ook zo ervaarde. Waar wij “hallo” zeggen als je een winkel binnenkomt of bij de kassa in de supermarkt, en zie die nog maar terug te krijgen van het meisje achter de kassa. In Amerika is het daarentegen heel gebruikelijk om tegen iedereen te zeggen “Hey, how are you?”, maar verwachten de Amerikanen dan een eerlijk antwoord terug? Nee, dat niet. Het antwoord wat ze terugverwachten is ongeveer: “I’m good, thank you, how are you?”. Ik moest hier in het begin erg aan wennen, maar toen ik weer terugkwam in Nederland miste ik deze vriendelijkheid heel erg.

Nog een groot verschil is dat Amerikanen heel erg enthousiast kunnen zijn over bepaalde dingen. Over bijvoorbeeld een American Football game, kunnen ze heel enthousiast zijn en zelfs misschien een beetje hysterisch. Wat voor mij ook een beetje verklaart dat heel veel dingen in Amerika groot zijn, zoals bijvoorbeeld de winkels of de porties in een restaurant. En ook dat dingen als kerstmis heel groots en uitgebreid gevierd worden. Daarentegen zijn wij Nederlanders natuurlijk bekend om onze directe en nuchtere houding.

Verder zijn Amerikanen best wel nationalistisch. Zo hing er in elk klaslokaal een Amerikaanse vlag en begonnen we de dag op school altijd met het zeggen van de ‘pledge of allegiance’, dit deed je dan staand, met je hand op je hart richting de Amerikaanse vlag. De directeur deelde dan het nieuws over de intercom over bijvoorbeeld de sportwedstrijden van die dag, en hierna zeiden we dan de ‘pledge of allegiance’.

Het beste advies wat ik vooraf heb gekregen is om er open-minded in te gaan. Het is het beste als je niet te veel verwachtingen hebt over bijvoorbeeld hoe je gastgezin moet zijn of hoe het op school zal zijn. Als je te veel verwachtingen hierover hebt, is er een grote kans dat je veel wordt teleurgesteld, wat natuurlijk niet echt leuk is. Als je er open-minded in gaat, kan het alleen maar meevallen.

Het beste advies dat ik zou willen geven is om niet met 1 been in Nederland te blijven! Daarmee bedoel ik dat contact met het thuisfront natuurlijk heel leuk en fijn is, maar te veel contact met thuis helpt niet echt mee met het feit dat je in het land waar je op dat moment bent, nieuwe mensen en de cultuur wilt leren kennen. Ook kan te veel contact met je familie en je vrienden thuis er juist voor zorgen dat je heimwee, wat je op dat moment misschien hebt, erger wordt. Dit komt doordat je dan via Social Media of bijvoorbeeld FaceTime, vooral ziet wat je mist van thuis.

Ikzelf belde of Skypete met mijn ouders of vrienden gemiddeld 1 keer per maand en ongeveer 2 tot 3 keer per week had ik contact via WhatsApp. Ik had ook echt afgesproken met mijn ouders dat ik zelf zou zeggen als ik behoefte had om te bellen of skypen, dit heeft er echt bij geholpen dat ik echt heb kunnen genieten van mijn High School jaar.