Zo ziet een werkdag op het Chipangali project in Zimbabwe eruit

Ergens eind vorig jaar vond ik dat het tijd werd om mijzelf uit te dagen door een bucketlist actie uit te voeren. Helemaal alleen vrijwilliger zijn op een locatie waar niemand je kent, niemand weet wie je bent en wat je doet. Dus manlief geïnformeerd dat ik voor het eerst in mijn 44 jaar aanwezigheid op deze aardbol twee weken alleen vertrek. Maar waar naartoe?

De zoektocht begint met een uitgebreide search op het internet en uitgekomen bij Travel Active. Zij bieden een veelheid van projecten aan. Na goed overleg met Travel Active heb ik besloten dat het Zimbabwe zou worden, meer specifiek het project Chipangali: een opvang voor wilde dieren in het National Park rondom Bulawayo. Bewijs omtrent gedrag ingeleverd, mijn cv opgestuurd en mijn vaccins gehaald. Ik ben er klaar voor!

Tas ingepakt met de inpaklijst van Travel Active, afscheid genomen van manlief en klaar voor vertrek naar Zimbabwe via Johannesburg, Zuid Afrika. De volgende dag aangekomen in Bulawayo, keurig wachtend in de rij voor het kopen van een visum. Na 45 minuten heb ik mijn visum en mag ik het land in. Joepie. De eigenaresse van Chipangali, Nicky Wilson, staat mij al keurig op te wachten. Vandaag ben ik de enige vrijwilliger. Morgen komen er nog twee. Verder zijn er ook nog twee vrijwilligers: Emily 22 jaar uit de UK en Mark 18 jaar uit, ja hoor, Nederland. Gemiddeld zijn er tussen de 5 en 10 vrijwilligers, in de zomer rond de twintig. Gelijk even boodschappen doen en diesel halen voor de noodgenerator. Want anders is er vanavond niets te eten en is er geen licht mocht de stroom uitvallen.

Op weg naar Chipangali, drie kwartier verwijderd van het vliegveld van Bulawayo, krijg ik wat meer informatie van Nicky over Chipangali. Chipangali is geen dierentuin maar een opvang. Het is opgericht in 1973 door een Australisch echtpaar. Indien mogelijk worden de dieren en vogels weer opgelapt en teruggezet in de natuur. Lukt dit niet, dan blijven deze dieren op Chipangali voor educatieve doeleinden, fokprogramma's en onderzoek. Er zijn rond de 150 dieren en vogels in het centrum.

Om half 7 gaat de wekker. Voor de stoere mensen onder ons een koude douche, voor de anderen een vluchtig washandje. Om half 8 ontbijt en om 8 uur start de werkdag met het verzorgen van de babies, een taak van de vrijwilligers. Daarna sprinkhanen vangen met de hand. Deze sprinkhanen zijn het ontbijt voor de kameleon, maar ook worden ze losgelaten bij de nachtaapjes voor het oefenen van hun jachtinstinct. Na de koffiebreak om half 10 is het tijd voor de klusjes.

De vrijwilligerscoördinator Nix deelt de taken uit. Dit kan van alles zijn. Zelf heb ik veel getuinierd en geschilderd zodat het park er goed verzorgd uit ziet. Maar ook geholpen met het schoonmaken van de hokken van de leeuwen, egeltjes gecontroleerd op teken en fruit klaargemaakt voor de bavianen. Zeer divers en elke dag wat anders. Om 11 uur is het knuffeltijd met de dieren. Het is belangrijk dat de dieren ook wat aandacht krijgen waar de staf niet aan toekomt. Niet alle dieren kunnen terug in het wild, omdat ze dan niet zullen overleven. Deze dieren zijn vaak grootgebracht door vrijwilligers. Ze hebben het menselijk contact nodig en daar zijn de vrijwilligers ook voor. Je leert in welke hokken je mag komen, welke dieren graag aangeraakt willen worden en waar je ver weg van moet blijven. En zo sta je met je hand tegen het hek en leunt een leeuw tegen je hand aan. Of leer je een jong eendje zwemmen.

Om half 1 is het lunchtijd en na de lunch weer verder met je werkzaamheden. Vanaf 16 uur baby tijd en om 17 uur mag je als beloning genieten van de warme douche. Na het avondeten tijd voor ontspanning. Afhankelijk van het weer en of er stroom is, is dit een kampvuur, een filmpje kijken of lekker relaxen met de andere vrijwilligers.

Chipangali zet zich heel erg in voor het behoud van de dieren voor nu en in de toekomst. Dit doen ze door langs te komen op scholen en de kinderen in contact te brengen met de dieren. Rond half 12 omkleden en brood smeren. Nobolo, een stafflid van Chipangali gaat met ons mee om een verhaal te vertellen aan schoolkinderen over het behoud van de wilde dieren. Iedere week doet hij een paar scholen aan in de omgeving van Bulawayo. Hij heeft meegenomen: een kameleon, twee schildpaden, een egel en een slang. Onze taak is om de dieren te beschermen als hij zijn verhaal houdt. En om de dieren aan te geven. Dus ja, ik heb voor het eerst van mijn leven een slang vastgehouden.

Na drie kwartier rijden komen we bij een lagere school. In totaal 200 kinderen in twee groepen verdeeld. Nobolo gaat eerst naar binnen en Emily en ik blijven alleen achter in de auto met de dieren. En heel veel kinderen die zo ongeveer de auto inkruipen om te zien wat we bij ons hebben.

Nobolo vertelt en ik moet de dieren aangeven en weer aannemen. Natuurlijk zonder enige twijfel heb ik daar de dieren aangegeven. Inclusief de slang. Alsof ik het al jaren doe. De intentie is om de kinderen te leren niet bang te zijn voor deze dieren en ze te helpen als ze midden op de weg liggen. En om een aantal spookverhalen weg te nemen. Bijvoorbeeld over de egels: als je staan gehouden wordt door de politie moet je een stekel van de egel tussen je ogen planten. Daar schrikt een agent zo van dat je geen boete meer krijgt. En met hun volle verstand geloven mensen dit. Alleen de egel is dan wel dood.

Zimbabwe is een prachtig land met veel natuurlijke rijkdom. De eigenaren van Chipangali, Nicky en Kevin Wilson, zijn zeer trots op Zimbabwe en vinden het ook belangrijk dat je de tijd krijgt om de rijkdommen van Zimbabwe te zien. Er is een informatie boek waarin alle mogelijke excursies worden uitgelegd en Talana, van Chipangali, regelt alles perfect voor je. En zo sta je dan op nog geen 10 meter afstand van neushoorns in het Matobo National Park, word je drijfnat bij de Victoria Falls en staat er een olifant naast je in de berm.

Mocht je op zoek zijn naar vrijwilligerswerk, dan zou ik je zeker aanraden om naar Chipangali te gaan. Niet alleen omdat Zimbabwe een mooi land is, kijkende naar de natuur en de prachtige dieren. En niet alleen om een bijdrage te kunnen leveren aan het behoud van de dieren in Zimbabwe en om de dieren een tweede kans te geven als ze gewond zijn. Maar vooral ook om te ervaren wat het is om deel uit te maken van het leven in een derde wereld land en om deel uit te maken van de passie van de familie Wilson en van de medewerkers van Chipangali. Om te ervaren wat het is om ergens helemaal voor te gaan. Maar ook hoeveel werk het is om elke dag de dieren een goed bestaan te geven. En om te ervaren hoe welkom je bent en hoe je zelf een bijdrage kunt leveren aan het leven van de dieren. Bovendien leer je je eigen grenzen te verleggen als er weer een keer een zeer grote spin in je hut aanwezig is of als er een kikker in je schoen is gesprongen! 🙂

Deze blog is een samenvatting van mijn twee weken Zimbabwe. Lees hier mijn hele verhaal!